Een beeldroman als ode aan alle taxichauffeurs...
Terwijl ik door de leeslijst van boeken ging, kwam ik op het idee om eens voor een ander literair genre te kiezen. Daarom ging ik meteen door naar de lijst van graphic novels, want dat heb ik namelijk nog nooit gelezen. Daar is nu verandering in gekomen. De eerste ontmoeting met de graphic novel is een feit! Op het eerste zicht lijkt het gewoon op een langer stripverhaal. Er zijn wel gelijkenissen, maar toch ook enkele opvallende verschillen. De graphic novel heeft het karakter van een roman en bevat een complexe, uitgebreide verhaallijn. Je merkt ook dat de personages dieper zijn uitgewerkt. Dit literaire genre is een ideale opstap vanuit het stripverhaal. In dit blogbericht bespreek ik mijn ervaring over mijn eerste graphic novel.
Wie is de auteur?
Aimée De Jongh is een Nederlandse animator, stripauteur en illustratrice van kinderboeken. Ze is één van de grootste succesverhalen van de Nederlandse stripindustrie. In een jaar tijd bouwde ze haar carrière enorm uit. Zij schreef al behoorlijk wat dagelijkse krantenstrips die op nationaal niveau gepubliceerd werden. Daarnaast maakte ze ook al een animatiekortfilm die gespeeld werd in enkele grote bioscopen en met De Terugkeer van de Wespendief (2014) had ze een internationaal succesrijke grafische roman te pakken. Aimee De Jongh brengt met Taxi! haar eerste autobiografische graphic novel uit op de markt.
In het boek trekt de 28-jarige Aimée erop uit en bespreekt ze vier opmerkelijke, waargebeurde taxiritten in vier grote steden: Los Angeles, Jakarta, Parijs en Washington D.C. De verhalen gaan over vier ontmoetingen met verschillende chauffeurs. Tijdens het lezen ben je een soort meereizende lezer die afwisselend in de 4 steden zit en al de gesprekken tussen de taxichauffeur en Aimée kan volgen. Uiteindelijk lopen de verhalen mooi in elkaar over en zijn er veel terugkomende thema's. Hierdoor vormen de vier ritten een geheel. Van de strenge, zwijgende chauffeur in LA tot de veel te relaxte chauffeur in Jakarta, die Aimée de schrik van haar leven bezorgt door een krant te lezen tijdens het rijden. Elke taxichauffeur is verschillend. Soms is het een onverwachte gids, een aangename gesprekspartner die je anders doet kijken naar jezelf en de wereld om je heen. Tijdens de reis laat elke chauffeur iets van zijn leven zien. Het is een beeldroman als ode aan alle taxichauffeurs.
"De lay-outs van De Jongh zijn echt om van te smullen!"
Wat mij meteen opviel in het boek, waren de zwart-wit tekeningen. Deze beelden brachten mij even terug naar het verleden, naar de vroegere stripverhalen. De tekeningen waren zo levendig en brachten het verhaal knap in beeld, met het oog voor de kleinste details. De lay-outs van De Jongh zijn echt om van te smullen! De kunst om de aandacht van de lezer te behouden, beheerst ze volledig. Tegenwoordig zijn alle stripverhalen met zoveel kleur, terwijl dit boek totaal het omgekeerde doet en bewust werkt met enkel zwart-witbeelden.
Enkele herkenbare en interessante thema's, zoals racisme en discriminatie, zijn verwerkt in het boek. Daarom kunnen we dit boek nog steeds actueel beschouwen. De Jongh haar vriend wordt bijvoorbeeld opgehouden op het vliegveld, omdat hij niet blank is. Het gaat over de beoordeling van anderen op basis van hun uiterlijk. Tegenwoordig gebeurt dat nog steeds. "Als we toch eens konden stoppen met anderen op hun uiterlijk te beoordelen...", zegt Aimée in het boek. De Franse, Algerijnse chauffeur praat dan weer over de moeilijkheid om moslim te zijn in Parijs in de nasleep van Charlie Hebdo. Dit zijn allemaal oppervlakkige details waarop niet dieper wordt ingegaan, aangezien taxiritten niet lang duren en je de persoon tijdens één reis niet kunt leren kennen.
De Nederlandse stereotyperingen komen ook naar boven wanneer de chauffeurs weten dat Aimée uit Nederland komt. Er wordt bijvoorbeeld gelachen met de Nederlanders die alles met de fiets doen. Daarnaast zijn er verwijzingen naar historische gebeurtenissen. Er wordt namelijk verwezen naar de tijd dat Indonesië nog een Nederlandse kolonie was. Je kan nog enkele opvallende zaken bezichtigen in het straatbeeld. Zo zijn er aanduidingen zichtbaar die verwijzen naar de aanslagen op Charlie Hebdo (#JeSuisCharlie) en de Bataclan in Parijs. Dit is allemaal te zien in één van de tekeningen en doet je meteen terugdenken aan die periode waarin deze aanslagen allemaal plaatsvonden.
Er worden enorm veel sprongen gemaakt in het boek. Eerst ben je in L.A., nadien in Parijs en dan in Jakarta. Op elke plaats valt alles in herhaling. Persoonlijk ben ik geen voorstander van flashbacks en flashforwards, omdat het in mijn hoofd soms een kortsluiting kan veroorzaken. In sommige gevallen kan ik mij hierdoor moeilijker inleven in het verhaal. Nu kon je wel gemakkelijk de ruimte achterhalen door de prenten. Er worden ook steeds duidelijke verwijzingen gemaakt naar de geografische ruimte.
De frustrerende chauffeurs, het drukke verkeer in de grootsteden... Het zijn allemaal heel herkenbare situaties in het dagelijkse leven. De chauffeurs maken grote fouten tijdens het rijden die nu in het verkeer streng bestraft worden, zoals gsm-gebruik achter het stuur, de krant lezen etc.
Mijn mening
Taxi!, mijn eerste graphic novel, beviel me wel. Het is een genot om te bekijken en te lezen. Ik had het in één adem uitgelezen, omdat het jammer genoeg maar een flinterdun boek is. Er worden veel grote tekeningen verwerkt in het verhaal, waarin enorm veel oog is voor de kleinste details. Dat maakt het net nog fijner om de tekeningen te bestuderen. Hoewel de cover anders doet vermoeden, is het binnenwerk helemaal uitgevoerd in zwart-wit. In het boek komen heel wat herkenbare en actuele thema's aan bod. Het is allemaal uit het leven gegrepen en vandaar dat ik mij sterk kon inleven in al de situaties.
Over het algemeen vond ik het een heel aangenaam boek om te lezen. Af en toe weet de auteur de humor en emotie goed met elkaar af te wisselen. Dat is weer een bevordering voor het leesplezier.
Klaspraktijk
Oorspronkelijk waren volwassenen het doelpubliek van de graphic novel, maar tegenwoordig zien we ook een verschuiving naar de jeugd toe. We krijgen steeds meer graphic novels die geschikt zijn voor jongeren. Naar mijn mening mag de graphic novel nog meer aandacht krijgen binnen de lessen Nederlands. Het kan leerlingen misschien aanzetten tot lezen. Het zijn wel langere verhalen, maar toch in een soort stripverhaal gegoten. Daarom leest een graphic novel heel vlot, aangenaam en heb je het snel uitgelezen. De meeste leerlingen hebben al heel wat ervaringen met de klassieke stripverhalen, dus waarom geen vergelijking maken tussen de graphic novel en het stripverhaal? Dit kan een interessante opdracht zijn in de klaspraktijk.
댓글